kan ook alleen maar mij overkomen...

Ik ben er! Ofja, we zitten in het hotel in Kuta. Ik spreek over 'we' want ik ben niet alleen. Paula is mijn reismaatje voor de eerste 5 weken van mijn reis. Het begin is gemaakt. Gisteren avond (moet ik goed over nadenken, tijdsverschil en jetlag) heb ik afscheid genomen van mijn ouders, zusje en vriend. The Notebook was er niets bij, zoveel tranen zijn er gevloeid. Maar uiteindelijk dan toch door die bagage check-in. Natuurlijk, mijn boarding pas doet het weer niet... NIET STRESSEN! Oke, koffer ter grootte van de Mount Everest is weg. Daarna door de scan. En ik moet zeggen, dat ging verrassend goed. Dan de douane door, en dan zijn we er klaar voor. Ik heb snel nog ff wat poffertjes naar binnen gewerkt. Of zoals we het in het Engels aan buitenlanders uitleggen ' fluffy Dutch mini pancakes'. Geen grap.

Poffertjes op, vliegtuig in. 11 uur in het vliegtuig richting Singapore. En toen begon het. Keel dicht, zweten, constante spanning. Wat is er met me aan de hand? Oke, ik ben ziek. Geeft niks, iedereen is de afgelopen weken ziek geweest. Ik moet het ook een keer krijgen. Goede timing? Nee, niet echt. Maar ik kreeg echt paniek. Heb ik soms hoogtevrees? Op 10000 KM hoogte? Aan de stewardes gevraagd om wat pijnstillers, en toen ze mijn symptomen vroeg werd het haar duidelijk. Ik heb vliegangst of claustrofobie. Ja joh, alsof de stress alleen nog niet genoeg was!

Wat was ik blij toen ik weer aan de grond stond in Singapore. De dag bleef echter maar verrassingen brengen. Waar we dachten 4 uur op Singapore airport te moeten verblijven, moesten we binnen 30 minuten alweer in de rij gaan staan om te boarden naar Denpasar. Gelukkig ging deze vlucht een stuk beter. 2,5 uur later kwamen we aan in Denpasar, Bali. Oke, bijna. Kom op, nog even. De douane door, nog een beetje stress of het Visum wel voldeed (aangezien ik daar in Nederland zoveel moeite voor heb moeten doen).

Oke, ik zal jullie even uitleggen wat ik meemaakte toen ik in de hal van het vliegveld kwam. Ten eerste, het rook er naar oma. Ongelofelijk, het is alsof elke nationaliteit zijn eigen geur heeft. Wat ik dan meteen bedenk is wat onze nationale geur is.
Ten tweede, ik zag 100 bordjes met verschillende namen erop. Niet de onze, helaas. Dat zou makkelijk zijn geweest.
Ten derde, ik hoorde een vrouw zeggen; 'Taxi?' Oke, ja graag. Geld, uhh jaa dat moeten we eerst halen. Pinnen? Jahoor, een hele lange rij. Mag je pinnen, DOET HET HET NIET OMDAT JE EEN MEASTRO CARD HEBT! Oke, oplossingen zoeken. Cash geld, thank god. Taxi!

Na 10 minuten mijn ogen uit gekeken te hebben in de auto, en nog 2 kilometer gelopen met een koffer van 23,2 kilo, kwamen we dan eindelijk aan in het hotel. Rust!

Morgen is het hier Balinees Nieuwjaar, oftewel Silence day. Dat betekent dat je niet mag praten, geen licht of electriciteit mag gebruiken, en niet de straat op mag. Wij mogen gelukkig wel aan het zwembad uitrusten van een hele lange reis.