Laatste reis.

Ik denk dat deze blog mijn moeilijkste zal worden om te schrijven. Het zal namelijk ook mijn laatste zijn. Ik heb besloten om terug te komen naar Nederland. Ik heb bijna 6 weken erop zitten. Mijn reis hier was heerlijk. Maar er zijn ook dingen gebeurd, hier maar ook voordat ik weg ging, die mijn reis ook zwaar hebben gemaakt. De dood van John, 6 dagen voor mijn vertrek, heb ik niet kunnen verwerken. Niet omdat ik niet wilde, maar gewoonweg de tijd niet heb gehad.

Ik heb met pijn in mijn hart mijn hele fijne leventje opgegeven om dit avontuur aan te gaan. Want ik kan voor het eerst in mijn leven zeggen dat ik gelukkig ben in Nederland. Gelukkig in Venray, gelukkig in mijn huis. Mijn thuis, waar ik zo naar verlang op dit moment. Ik wil gewoon mijn mama.

Zoals ik jullie al had verteld zijn Paula en ik samen een week naar Ubud en Kuta geweest. Ik heb de tijd van mijn leven gehad. Leuke dingen gezien, maar vooral lekker geleefd. Op de dag voordat ik terug naar het tehuis ging, kregen wij het vreselijke nieuws dat een van de opa's van het tehuis, Theo, was overleden. Ik wilde zo snel mogelijk terug voor de kids. Het strand kon me gestolen worden. De volgende dag direct in de ochtend terug met een andere vrijwilligster. Verdriet en gelach worden hier afgewisseld. Deze kinderen zijn zo sterk. Een grote familie. Maar ik merkte dat ik er doorheen zat. En dat ik er niet voor de kinderen kon zijn. Dat was het moment dat ik heb besloten om terug te komen. Want je moet eerst voor jezelf kunnen zorgen, voordat je voor een ander kan zorgen.

Grenzen verleggen was het doel van mijn reis. Mijn god, wat heb ik voor geweldige dingen gedaan. Ik heb rotsen beklommen, ik heb spinnen en andere beestjes dood gemaakt. Ik ben zelfs van een waterval af gesprongen, en ik vond het zo leuk dat ik het nog een keer heb gedaan! Ik ben zo trots op mezelf. Alleen het feit dat ik in het vliegtuig ben gestapt om naar Indonesië te vliegen, was al een verbreding van mijn grenzen. En het was het 100% waard. Maar ook aangeven dat het genoeg is, is een grens voor mij. En zoals mij al vaker door mensen hier en thuis is verteld, is het heel sterk om aan te geven dat het nu tijd is om naar huis te gaan.

Ik vlieg 24 april naar Nederland, en kom 25 april om 7.35u aan. En als de deuren op schiphol open gaan voor mij, staan mijn mama en zusje op mij te wachten. Dankjewel dat jullie dat voor mij willen doen.

Ik snap dat iedereen heel veel vragen heeft en alles wil weten over mijn reis. Ik ga een fotoboek maken zodat mijn herinneringen altijd zullen worden bewaard. Deze wil ik graag met iedereen delen, nadat ik geen last meer heb van mijn onvermijdelijke jetlag.

Ik zie iedereen snel weer. Ik ga nu nog even knuffelen met een van de kids, want dat heb ik beloofd.