bot, maar eerlijk
21 maart 2018 - Pohsanten, Indonesië
Oke, als je denkt dat het allemaal rozegeur en maneschijn hier is.. vergeet het maar. Heimwee, wat een kutgevoel joh. Geen enkel woord kan heimwee omschrijven. Dus dat ga ik ook niet doen. Kan het alleen maar rooskleuriger maken dan het voelt.
En om je een kleine impressie te geven van het leven hier. Je doet niks. Nouja niet niks. Je ademt, en zweet. En als je bedenkt om naar de keuken te kopen voor je flesje te vullen met water, dan zweet je nog meer. Terwijl je soms echt denkt niet meer te kunnen zweten.
Rijst, als mini Indo, want kwart Indo kun je hier niet uitleggen, heb ik stiekem geen problemen mee. Terwijl mijn Belanda collega's hier soms de rijst niet meer kunnen zien of ruiken. Voor de mensen die niet weten wat Belanda is, het betekent blanke. Ja, serieus. Blanke, want hier bestaat racisme niet. Hier bestaat vooroordelen niet. Hier beoordeel je een mens op zijn mens zijn. En niet op wat hij draagt of wat hij denkt. Mensen zijn allemaal zo vrolijk. Zo weinig hebben en dan zo gelukkig zijn. Om jaloers op te zijn.
Ik wil ook nog wat zeggen over de scooters. Scooters rijden hier overal. Ze rijden hier links. Maar scooters rijden links en rechts. En niemand mag ooit nog klagen over de wegen van België. Het is zo eng. Ik heb erop gezeten, en ben eraf gevallen. Ik durf gewoon niet. Niet omdat het nou zo moeilijk is. Maar gewoon het feit dat ik niet dood wil. Want in mijn mening wil iedereen hier dood.
Ik vond het heel lastig om mijn blog te posten. Want ik wilde niet alleen maar negatief zijn. Het is zeker niet allemaal negatief. Maar negativiteit heeft gewoon altijd de overhand. En dat wil ik niet. Want ik heb het hier echt zo leuk. En de reden dat ik nu wel kan schrijven is heel simpel. Ik heb net de allerleukste Engels les gegeven. Niet omdat mijn Engels skills zo geweldig zijn, maar omdat deze kinderen graag willen leren. Ze zijn dankbaar dat ik mijn kennis over wil brengen. Een simpel ' thank you for the lesson' heeft mijn gevoel 180 graden doen draaien.
Iedereen vraagt foto's aan mij. Maar het internet schommelt hier van niet je van het tot ronduit klote. Dus foto's sturen is heel lastig. En foto's hier posten is al helemaal geen leuke taak. Maar wees gerust, die foto's komen wel.
En om je een kleine impressie te geven van het leven hier. Je doet niks. Nouja niet niks. Je ademt, en zweet. En als je bedenkt om naar de keuken te kopen voor je flesje te vullen met water, dan zweet je nog meer. Terwijl je soms echt denkt niet meer te kunnen zweten.
Rijst, als mini Indo, want kwart Indo kun je hier niet uitleggen, heb ik stiekem geen problemen mee. Terwijl mijn Belanda collega's hier soms de rijst niet meer kunnen zien of ruiken. Voor de mensen die niet weten wat Belanda is, het betekent blanke. Ja, serieus. Blanke, want hier bestaat racisme niet. Hier bestaat vooroordelen niet. Hier beoordeel je een mens op zijn mens zijn. En niet op wat hij draagt of wat hij denkt. Mensen zijn allemaal zo vrolijk. Zo weinig hebben en dan zo gelukkig zijn. Om jaloers op te zijn.
Ik wil ook nog wat zeggen over de scooters. Scooters rijden hier overal. Ze rijden hier links. Maar scooters rijden links en rechts. En niemand mag ooit nog klagen over de wegen van België. Het is zo eng. Ik heb erop gezeten, en ben eraf gevallen. Ik durf gewoon niet. Niet omdat het nou zo moeilijk is. Maar gewoon het feit dat ik niet dood wil. Want in mijn mening wil iedereen hier dood.
Ik vond het heel lastig om mijn blog te posten. Want ik wilde niet alleen maar negatief zijn. Het is zeker niet allemaal negatief. Maar negativiteit heeft gewoon altijd de overhand. En dat wil ik niet. Want ik heb het hier echt zo leuk. En de reden dat ik nu wel kan schrijven is heel simpel. Ik heb net de allerleukste Engels les gegeven. Niet omdat mijn Engels skills zo geweldig zijn, maar omdat deze kinderen graag willen leren. Ze zijn dankbaar dat ik mijn kennis over wil brengen. Een simpel ' thank you for the lesson' heeft mijn gevoel 180 graden doen draaien.
Iedereen vraagt foto's aan mij. Maar het internet schommelt hier van niet je van het tot ronduit klote. Dus foto's sturen is heel lastig. En foto's hier posten is al helemaal geen leuke taak. Maar wees gerust, die foto's komen wel.
heel veel Groetjes en een dikke knuffel van mij laat maar weer snel wat van je horen.doei doei
Heimwee is normaal meid.
Net als de warmte daar 😧.
Misschien is de tuk tuk een veiliger vervoer middel 😊.
Maar vooral blijf genieten.
Haal al het positieve uit die kleine snoetjes.
Daar doe je het voor en voor je zelf.
Liefs van deze kant.😘